Ga terug
#Den Bosch
#cultuur
#events

Gratis en voor niets onbeperkt gruwelen

“Iedereen moet van horror kunnen genieten.” Ja, je leest het goed, horror, dat is inderdaad wat er staat en niet humor. Aan het woord is Jesse Hamilton, zittend op een houten comfortabele straatbank tussen het Stedelijk Gymnasium en het Willen I College. Deze opmerkelijke beginzin markeert de start van een fascinerend interview.

Zijn fascinatie voor horror en gruwel is de drive waarom hij voor Power Up vrijwilliger is geworden. Power Up is een vrijwilligersorganisatie die jongeren uitdaagt het beste uit zichzelf te halen. Hij vertelt het beeldend alsof hij ieder detail scherp voor zich ziet. Kinderen een unieke en onvergetelijke ervaring bezorgen, dat is zijn missie en zijn droom. Dat is wat hem drijft als vrijwilliger. Hoe hij dat precies doet? Daarvoor heeft hij eigenhandig ‘zijn’ Gruwel Grot ontworpen. Deze is voor iedereen gratis toegankelijk. Zijn fantasie en verbeeldingskracht lijken geen grenzen te kennen. Zijn verhaal klinkt als een klok.

Wie is Jesse?
Jesse heeft een droom en die wil hij realiseren. Jesse wil leraar worden, drie jaar geleden is hij, 19 jaar oud, vrijwilliger bij Power UP geworden en daarvóór was hij ook al vrijwilliger. Hij spiegelt zich aan ‘de groten’, zegt hij, maar anders dan ‘die groten’ doet hij dat zonder veel geld uit te geven. Wie zijn ‘die groten’ dan waar hij naar verwijst? Nog voor de vraag kan worden gesteld, geeft hij al het antwoord. “De groten, dat zijn voor mij onder meer Tover- en Bobbejaanland”, aldus Jesse.“Maar vooral ook grootschalige Amerikaanse pretparken en spookhuizen. Dat zijn mijn rolmodellen”. Hij spreekt erover met ontzag en bewondering. Ze zijn voor hem een
voortdurende bron van inspiratie. Hij kijkt naar ze om van ze te leren en niet om ze te kopiëren, want, zo benadrukt hij, mijn ‘product’ moet uniek en origineel zijn.

De Gruwel Grot
Zondag 22 september. Grote Markt Den Bosch. Onheilspellend doemt de Gruwel Grot op tussen de vele attracties op het Skeerfestival. Je ziet er springkussens, de gele Farentbus waar kinderen kunnen knutselen, klimmuren, een Muziekpodium. Uit de Gruwel Grot stijgt een mysterieuze wit-grijze nevel op die de gitzwarte rotswand in mist hult. Het heeft iets onheilspellends. Voor de grot staan kinderen in rijen van drie klaar om de grot te betreden. Naast de grot galmt de muziek voor een laaiend enthousiast publiek. Iets verder wordt er gesprongen, geklommen en geknutseld. Sfeer op Skeer zullen we maar zeggen.

Als een volleerde gastheer staat Jesse bij de ingang zijn Grot, omringd door zijn assistenten. Iedere bezoeker verwelkomt hij hartelijk op zijn geheel eigen wijze. Indringend kijkt hij iedereen aan en vraagt: “Waar ben je bang voor?” En dat doet hij met een gedragen en sonore stem. “Ik ben voor niets en niemand bang”, antwoord ik met een licht haperende stem. “Voor niets kun je hier onbeperkt gruwelen”, zegt hij, en de toegangsdeur zwaait open. Ik mag naar binnen. Een adembenemende sensatie volgt. Vallend van de ene verrassing in de andere, weet de tocht door de grot ieder zintuig te prikkelen.

Grote bangerik
Dit gaat de hele middag zo door. De rijen wachtenden voor de ingang van de grot worden steeds langer. Mam, ik wil nog een keer, schreeuwt de ene, een ander zegt niets, weer een ander kijkt beduusd en onthutst. De Gruwel Grot is immens populair. “Ken je Halloween en weet je hoe populair dat is in Amerika en ook hier steeds populairder wordt?” vraagt hij als ik hem vraag: “Hoezo is horror iets om van te genieten?” Groter kan de paradox niet zijn. “En toch is het nu eenmaal zo dat mensen inderdaad van horror en gruwel genieten”, zo gaat hij verder. Dat geldt ook voor hem. Hij houdt van horror ook al is hij een grote bangerik, zo zegt hij over zichzelf. Het gaat vooral om het onvoorspelbare, dat is waar mensen zich toe aangetrokken voelen, zo doceert hij. De kunst van het onvoorspelbare in de praktijk brengen, dat is wat hij met zijn Gruwel Grot beoogt. En dat is hem dat uitstekend gelukt. De kunst van het onvoorspelbare in optima forma.

City Boost
Waar hij het geld voor zijn ‘rekwisieten’ vandaan haalt? Hij kan rekenen op financiële tegemoetkoming van City Boost, wat hij zeer waardeert. City Boost is een organisatie opgezet door de gemeente die evenementen subsidieert en investeert. Daardoor leer je ook met geld omgaan, zegt hij tussen neus en lippen door. Verder betaalt hij alles zelf. “Ik zie het als een sport om zo weinig mogelijk geld uit te geven, maar wel een maximaal resultaat te halen”, vertelt Jesse. “Ik loop kringloopwinkels en marktplaatsen af, ik kijk waar tweedehandspullen te vinden zijn, zoals bijvoorbeeld maskers en poppen, en die bewerk ik dan of bouw die om.”

Op en top vrijwilligerswerk
“Met horror bereik je alle leeftijden, je creëert er een bepaalde sfeer, iedereen is wel ergens bang voor”, zo vervolgt hij zijn verhaal. “Denk maar aan kettingzagen, insecten, de emotie die bloed oproept, krappe gangen, enge geluiden, een koepel van vuur, een konijn met een mes. Wie raakt daar niet door gefascineerd”, vraagt hij zich retorisch af. Met verrassend gemak rijgt hij een eindeloze reeks voorbeelden aan elkaar die zijn theorie onderbouwen en illustreren. Hoe kan ik op deze universele emotie inspelen? Dat is de vraag die hem bezighield, bezighoudt en bezig zal blijven houdt. Dit is dan ook de vraag die hem op het idee van de Gruwel Grot heeft gebracht.

De kunst van het onvoorspelbare
Inmiddels is hij een veel gevraagde entertainer en een graag geziene gastheer bij vele uiteenlopende evenementen. Genieten van de kunst van het onvoorspelbare moet voor iedere beurs en portemonnee toegankelijk zijn, vindt hij. Dat is zijn visie en die vormt het fundament onder zijn werk als vrijwilliger. Wel overweegt hij een fooienpotje bij de uitgang te zetten. Zo beoogt hij de fondsen te verwerven om zijn droom verder uit te breiden. De Gruwel Grot uitbreiden met een EscapeRoom is zijn volgende plan waar hij concreet aan zit te denken. Hij eindigt het interview, hoe kan het anders, met een cliffhanger. “In november geeft ik mijn grootste en meest unieke activiteit ooit”, zegt hij half glimlachend terwijl we elkaar de hand schudden en afscheid nemen. Spoorslags beent hij weg naar zijn volgende overleg. Zelf blijf ik nog even zitten op dat comfortabele bankje kauwend op de vraag; Hoe komt het nou dat horror en gruwel een dergelijke aantrekkingskracht hebben?