Ga terug
#Den Bosch
#human interest

“Bij De Luisterlijn heb ik pas ècht leren luisteren…”

Mijn naam is Annet Verlouw, sinds kort redactielid van de Communityreporters in Den Bosch. Nadat ik in 2013 na een ernstig ongeluk arbeidsongeschikt ben geraakt, ging ik op zoek naar vrijwilligerswerk, om zo toch zinvol bezig te kunnen zijn. Omdat ik graag met en voor mensen werk en dat ook in mijn arbeidzaam leven heb gedaan, was het logisch om mijn vrijwilligerswerk ook in die richting te zoeken. Ik ben voor mijn ongeluk werkzaam geweest als bijstandsmaatschappelijk werkster en als re-integratiecoach. Vandaar dat het werken bij De Luisterlijn mij erg aansprak.

Ik heb 20 jaar in Den Bosch gewoond en woon nu alweer 20 jaar in Ammerzoden. Mijn betrokkenheid bij Den Bosch is groot. Ik houd van de reuring in de stad en van alles wat er gebeurt op sociaal en cultureel gebied. Om die reden vind ik het dan ook erg leuk deel uit te maken van de Communityreporters. Grappig dat ik hier wat wil vertellen over het vrijwilligerswerk dat ik zeven jaar gedaan heb bij De Luisterlijn in Den Bosch. Terwijl ik nu vrijwilliger ben bij de Communityreporters, die de vrijwilligers in Den Bosch onder de aandacht  brengen.

Zonder oordeel naar mensen kijken

Ik ben in 2016 na een korte trainingsperiode begonnen bij De Luisterlijn in Den Bosch. De training die je krijgt is leuk en leerzaam. Het is in groepsverband en je leert van elkaar. De training was ook wel confronterend. Je denkt van jezelf heel ‘open minded’ te zijn en dan ontdek je dat je toch oordelend kunt zijn en een stemmetje in je hoofd hebt. Ik denk dat ik nu meer in staat ben om zonder oordeel naar mensen te kijken. Of ik realiseer me dat ik een oordeel heb en vraag me af of het terecht is. Wanneer je iemands hele verhaal kent en echt hoort wat de ander zegt, ga je met meer mededogen en minder (ver)oordelend naar de ander kijken… Bij De Luisterlijn heb ik pas echt leren luisteren.

De behoefte van iemand, dat is belangrijk

Je moet je hoofd leeg kunnen maken en zonder oordeel horen wat de ander vertelt. Je bent soms snel geneigd om een beeld te vormen. Klopt dat beeld? En heel belangrijk, wat is de behoefte van de ander? Wat heeft de beller/chatter nodig? Daarvoor moet je doorvragen en terugkoppelen. Klopt het wat ik denk te horen?

Ik klop mezelf niet op de borst, zeker niet, maar dit is wat ik heb meegenomen van de werkzaamheden als vrijwilliger bij De Luisterlijn. Het illustreert hoe verrijkend het doen van vrijwilligerswerk kan zijn.

Heel veel gesprekken

Ondanks het feit dat er bij De Luisterlijn op jaarbasis enorm veel gesprekken worden gevoerd en er ook heel veel gechat wordt met mensen, verwondert het me steeds weer dat veel mensen De Luisterlijn niet kennen. Vaak wel de mensen die in de geestelijke gezondheidszorg werken, omdat er erg veel gebruik wordt gemaakt van De Luisterlijn door mensen die op een wachtlijst staan bij de GGZ. Ook wanneer men in een hulpverleningstraject zit, maar de hulpverlener om wat voor reden dan ook niet bereikbaar is, wordt er een beroep gedaan op De Luisterlijn.

Eén keer in de vier weken is er een intervisiebijeenkomst. Deze bijeenkomsten zijn erg fijn omdat je kunt delen waar je tegenaan bent gelopen, wat er niet goed ging of wat je erg geraakt heeft. Door de respons van de groep krijg je meer inzicht, zowel in de besproken problematiek, als in je eigen denken en doen.

Gesprekken die je raken

Soms heb je een gesprek wat je niet alleen raakt, maar wat je ook een gevoel van machteloosheid geeft. In de tijden van corona en lockdowns, heb ik veel jonge mensen gesproken die eenzaam waren. Geen fysieke lessen konden volgen en geen vrienden of studiegenoten spraken. Of jongeren die helemaal geen vrienden hadden en de deur amper uitkwamen. Jonge mensen die op kamers gingen om te studeren en die dan zo eenzaam waren dat ze er depressief van werden. Dan zou je iets willen doen …….Sommigen konden terugvallen op hun ouders, maar heel veel jongeren ook niet. op momenten dat gesprekken je zo raken, is het fijn om in de intervisiebijeenkomsten hierover te kunnen praten.

“We kunnen geen problemen oplossen, wel meedenken…”

Vaak is het voldoende om mensen hun verhaal te laten doen en erkenning te geven. Hoewel er ook mensen zijn die verwachten dat je hun probleem oplost. Dat kan niet. Je kunt als vrijwilliger meedenken en samen proberen tot een bevredigend resultaat te komen. Vaak zijn mensen heel dankbaar dat ze een uur hebben kunnen praten of chatten over hun problemen. Maar niet altijd. Dat is ook de maatschappij waarin we leven.

Snel geholpen willen worden, een pasklaar antwoord willen horen. Dat gaat niet, maar is wel iets van deze tijd. Het komt voor dat ondanks je inzet en moeite de beller/chatter het contact verbreekt. Het is dan belangrijk om het niet persoonlijk op te pakken. Maar zoals ik het heb ervaren gedurende die zeven jaar, kijk ik met een positief en dankbaar gevoel terug op de mooie gesprekken die ik heb gevoerd en het werk dat ik heb gedaan bij De Luisterlijn.

Heb je interesse in het vrijwilligerswerk bij De Luisterlijn?