Tafeltennis, maar dan net even anders

Foto: Miesjel van Gerwen

Zondag 8 december begeef ik me naar het einde van de Eerste Rompert om bij Tafeltennisvereniging Never Despair te kijken bij een paratafeltennistoernooi. Eenmaal binnen ben ik snel vergeten dat ik op een enigszins afgelegen plek ben. In de zaal wordt fanatiek gespeeld en zie ik bij een aantal spelers het zweet over het voorhoofd lopen.

Ik ben hier op uitnodiging van Ineke, vrijwilligster bij TTV Never Despair. Ik word enthousiast door haar ontvangen. Al snel wordt me duidelijk dat ik hier bij de oudste binnensportvereniging van Den Bosch ben. Ze bestaan 77 jaar en zijn al aantal jaar gastheer voor het paratafeltennistoernooi. Het wordt 4 keer per jaar in Den Bosch georganiseerd en er komen spelers uit het hele land. Ineke geeft aan dat niet TTV Never Despair zelf het toernooi organiseert, maar dat dit wordt gedaan door de Stichting RRT (Regionaal Recreatief Tafeltennis).

Ze vertelt ook dat de vereniging zorgt voor de vrijwilligers achter de bar en in de keuken. Zelf is ze 10 jaar intensief bezig geweest als vrijwilliger van de Commissie Para-Tafeltennis van de Nederlandse Tafeltennisbond (NTTB), maar is hier in 2021 mee gestopt omdat er een paar keuzes op het gebied van wedstrijdsport zijn gemaakt waarin ze zich niet kon vinden. Dat kan je als vrijwilliger natuurlijk ook overkomen. Vandaag is ze met veel plezier vanuit de vereniging actief als vrijwilliger.

Wedstrijdleiders Philip en Dorine
Wedstrijdleiding

De leiding van het toernooi is in handen van Philip en Dorine. Philip geeft aan dat er in Nederland ongeveer 450 paratafeltennissers zijn. Vandaag doen er 37 spelers mee. Met 9 tafels is de zaal nog nooit zo vol geweest. De meeste spelers kennen elkaar. Philip legt uit dat Nederland best goed meedoet internationaal en dat zelfs op de Paralympische Spelen medailles zijn behaald. De topspelers komen niet naar dit toernooi, dit is echt recreatief. Wel vindt hij dat er meer jongeren mee zouden mogen doen, want nu zijn de meeste spelers 40 plus.

Dorine is de wedstrijdleider vandaag. Ze legt me uit dat de spelers in diverse klassen spelen. Dat gaat niet op basis van de beperking die ze hebben, maar op basis van het spelniveau. De spelers regelen onderling dat er tellers zijn bij de wedstrijden die de stand bijhouden. Vandaag wordt er gespeeld om best of drie games, terwijl dat normaal best of vijf is. Dit omdat het aantal deelnemers behoorlijk groot is. Terwijl ik met haar praat, komen er regelmatig spelers langs om hun wedstrijdstrookje op te halen of in te leveren. Daarop staat tegen wie ze moeten spelen. Dorine verwerkt de resultaten direct. Een andere vrijwilliger bij RRT zet het schema op. Zo heeft ieder zijn of haar rol.

Bij de NTTB werken ze ook veel met vrijwilligers, dit naast een aantal mensen die in dienst zijn van de bond. Een van de vrijwilligsters van de bond is Ingrid. Zij speelt vandaag mee. Ze geeft aan dat als ze voor de bond op stap moet, ze vaak een hele dag kwijt is. Ze krijgt hiervoor wel een reiskostenvergoeding. Om het vele werk binnen de bond uit te voeren zijn vrijwilligers cruciaal. Zelf is ze met de sport in aanraking gekomen toen ze zelf moest revalideren. Sindsdien is ze begaan met de sport.

Spannend

Tijdens de lunch legt een van de spelers me uit dat bij rolstoelers het zo is dat de service niet te kort achter het netje mag worden gespeeld en ook niet schuin. Tijdens het spel mag dat wel, maar in de praktijk komt dat maar mondjesmaat voor. Dat maakt de wedstrijden in de zaal niet minder spannend. De ballen vliegen alle kanten op en worden door een vrijwilliger keurig met een netje opgeraapt. Bij de tafels zijn bakken aanwezig waarin meerdere balletjes zitten, zodat het spel snel door kan gaan.

Wat ik ook niet wist dat de batjes best duur zijn. Een frame valt nog mee, dat is te verkrijgen tussen € 25 en € 100, maar de lagen rubber die erop worden aangebracht kunnen wel eens duurder uitvallen. Vroeger werden die rubbers wel eens vlak voor de wedstrijd aangebracht, zodat het batje sneller wordt. Tegenwoordig mag dat niet meer.

Schuiftafeltennis

Van het bestaan van schuiftafeltennis had ik nog niet eerder gehoord. Dan moet er een bal onder het netje, dat hoger hangt, door worden gespeeld. Niet iedere mindervalide kan een armbeweging zijwaarts maken, alleen naar voren en achter. Vandaag is er geen schuiftafeltennis bij het toernooi.

De spelers zitten soms in een rolstoel, anderen lopen met een kruk of prothese. Het maakt dus niet uit op welke manier je mindervalide bent, de sport is wat dat betreft voor de meesten toegankelijk. En meedoen is belangrijker dan winnen, dat bleek ook uit een tweegesprek tussen twee spelers: “Hoe heb je het gedaan?”  Als antwoord: “Twee gewonnen en de rest verloren.” “Oh, dan heb je het beter gedaan dan ik, ik heb er één gewonnen en de rest verloren.”  

Miesjel zorgt voor de bar
Zelfgemaakte soep

Na de lunch gaan de spelers weer fanatiek, maar met veel plezier, de zaal in. Achter de bar staat vrijwilliger Miesjel. Hij ruimt net wat soepkommen op. Tijdens de lunch konden de spelers kiezen uit twee soorten soep. Hij vertelt dat toen hij bij het toernooi betrokken raakte, men nog wat blikken soep aan het mengen was. Dat kon beter vond hij en sindsdien is er zelfgemaakte soep. Hij maakt zelf een grote pan, en een tweede pan wordt telkens door een andere vrijwilliger gemaakt. Zo is er al eens Borsjt geweest en Marokkaanse Harira-soep. Mooi om op deze manier ook de verschillende culturen bij de club op een smakelijke manier over de tong te laten gaan.

Vandaag is er courgettesoep met verse munt en soep van rode bieten en tomaten. De soepen worden gratis uitgedeeld en vinden gretig aftrek. Verder zijn er verse broodjes gezond en warme en koude dranken te koop tegen kantineprijzen. Voor de spelers moet het gewoon een topdag zijn als het aan Miesjel en zijn team vrijwilligers ligt.

Miesjel is ruim 8 jaar betrokken bij de vereniging. Hij heeft nog 1 jaar meegemaakt in de Klokkenlaan voordat ze verhuisden naar de huidige locatie. De gymzaal is overdag in gebruik door de basisschool, maar in de avonduren en in het weekend kunnen de leden er terecht. Ze hebben er ongeveer 160. “Er mogen nog wel wat para-spelers bijkomen, want nu zijn er twee of drie. Meer paraspelers geeft ook meer ruimte om tegen wisselende spelers te trainen of een wedstrijd te spelen.”

Ambities

Hij vertelt dat tafeltennis voor paraspelers een toegankelijke sport is. Je hoeft er immers niet eerst een team voor samen te stellen. Overigens geeft hij aan dat de vereniging nog veel meer zou willen, zoals tafeltennis als remmende factor bij Parkinson en dementie, maar ook als sport voor autisten. Ambities genoeg dus. Dat geldt ook voor de inrichting van de kantine. Hij wijst me op de plafondtegels met foto’s uit de clubhistorie. Er komen per seizoen nog foto’s bij van de teams die kampioen zijn geworden “Dit najaar zijn 5 van de 16 seniorenteams kampioen geworden en 2 van de 6 jeugdteams” vertelt hij.

Miesjel laat zien dat de kantinetafels nieuwe bladen hebben gekregen, de vensterbank bij het raam tussen zaal en kantine is verbreed en een muur is voorzien van een actiefoto. Groeien van de vereniging is wel een klein probleem. De zaal is te klein voor nog meer tafels. Voor officiële wedstrijden kunnen er maar 3 tot 5 tafels in de zaal. Er zijn in Den Bosch plannen in de maak voor een grote zaal waar meerdere sportverenigingen gebruik van kunnen maken. Hij hoopt dat die mogelijkheid ook een kans krijgt.

Hoewel deze dag de spelers het harde werk deden, was het toernooi niet mogelijk zonder de vrijwilligers. Helaas moest ik weg voordat de prijsuitreiking plaatsvond, maar dat zal vast wel goed gekomen zijn.